vrijdag 16 mei 2014

Chimamanda Ngozi Adichi / Americanah

En zo kan het dus ook: vakkundig alle lopende verhaallijnen met elkaar verbinden tot een vloeiend geheel. Adichi is erin geslaagd. En er komt wat aan de orde in deze roman: discriminatie, vriendjespolitiek, corruptie, economische vluchtelingen, familierelaties, een rijke vent aan de haak slaan, bindingsangst of toch de liefde van je leven. Probleemloos breit ze deze bepaald niet makkelijke onderwerpen aan elkaar en voorkomt valkuilen als te militant, te prekerig, te verwijtend. Dat heeft voor een groot deel te maken met haar belangrijkste personage: Ifemelu. Zij heeft een mening over een groot aantal zaken maar zij springt letterlijk en figuurlijk niet op de bres voor wantoestanden. Haar relatie met 'African-American' Blaine strandt onder andere, omdat zij niet naar de protestdemonstratie gaat die hij heeft georganiseerd; Ifemelu gaat liever naar een lunch op de universiteit. Ondertussen prikkelt en daagt ze de VS en later Nigeria uit in haar blogs: To My Fellow Non-American Blacks: in America, You Are Black, Baby of Young Women with Unknown Sources of Wealth, niet altijd tot grote vreugde van de vrienden die ze vrijelijk als voorbeeld  neemt. We volgen Ifelemu tijdens haar jeugd in Nigeria (armoede, corrupte regimes en voor iedereen zichtbare vriendjespolitiek), haar studie en werk in de VS (rangen, standen, ras en keurig verborgen vriendjespolitiek) en weer terug naar Nigeria (rijker, nog meer corruptie, het is een kwestie van de juiste mensen kennen). We leven met haar mee tijdens mislukte liefdes met een rijke blanke man, een 'African-American' professor en de liefde van haar leven, Obinze. Door Ifemelu en Obinze ontmoeten we een keur aan personages die allemaal hun eigen bijdrage leveren aan het verhaal. Tante Uju, de maîtresse van een rijke generaal; Curt, de rijke erfgenaam die tot schrik van de familie valt voor de Nigeriaanse; Blaine, de verheven African-American professor die uit principe principieel is, Ranyinudo, wanhopig op zoek naar een rijke vent die haar een goede toekomst kan bieden. Adichi gebruikt het kroeshaar van haar African-American en American-African vrouwen als raak symbool voor waar zij in het leven tegen aan lopen: 'corn rows' want je kunt toch niet met los haar naar de kerk, 'straighten' want je denkt toch niet dat ze die baan geven aan iemand met een hoofd vol vlechtjes, strak invlechten want dat is nadat de eerste pijn geleden heeft zo lekker makkelijk of 'natural' want je komt toch uit voor wie je bent. Eén ding is in ieder geval duidelijk: even je haar wassen en laten opdrogen is er niet bij. En juist dit soort toevoegingen maakt dat Americanah ondanks de zware onderwerpen leest als een trein en van begin tot einde boeit. Gezien de hoeveelheid pagina's misschien even wachten tot de vakantie maar dan is er ook geen enkel excuus meer om Americanah niet te lezen.

2 opmerkingen: