Stel je voor dat je samen met je ouders vanuit India emigreert naar de Verenigde Staten. Daar gaat in eerste instantie alles goed: je vader en moeder hebben redelijke banen, je broertje kan naar een goede school en jij past je aan de omstandigheden aan. Dan duikt je broer het zwembad in, stoot zijn hoofd en blijft drie minuten onder water. Zijn zware hersenbeschadiging beïnvloedt vanaf dat moment het leven van Ajay en zijn ouders. Moeders leeft alleen nog maar voor haar oudste zoon, vader raakt aan de drank en Ajay groeit op in een gezin waarin alles draait om de zorg voor een zwaar-gehandicapte broer. Zijn doorzettingsvermogen zorgt er voor dat hij uiteindelijk geaccepteerd wordt op Princeton, een dijk van een baan krijgt en zijn ouders genoeg geld kan geven om verplegers in te huren voor hun andere zoon. En de ideale - Indiase - vrouw vindt. Dé ingrediënten voor een melodrama eerste klas ware het niet dat Sharma het verhaal onderkoeld en met voldoende afstandelijkheid - af en toe aanschurkend tegen ironie - vertelt. En ware het niet dat Sharma in Family Life even onderkoeld vastlegt hoe Indiase Amerikanen zich aanpassen, of niet. Ja, ook hun kinderen worden gepusht om een zo goed mogelijke opleiding te verdienen, maar voor de examens gaan ze eerst even bij de familie van Ajay langs met de vraag om een zegening door de opofferende moeder en de zieke zoon. Hypocrisie is de Indiase samenleving ook niet vreemd. Op het moment dat bekend wordt dat Ajay's vader drinkt, verdwijnt iedereen uit hun omgeving; op het moment dat Ajay geaccepteerd wordt op Princeton, stromen uitnodigingen voor etentjes binnen.
Family Life schurkt bijna tegen een rapportage aan, maar dan wel op de juiste momenten voorzien van precies de juiste dosis emotie. De manier waarop schrijver Hemingway de jonge Ajay beïnvloedt om zijn ervaringen om te zetten in short stories bijvoorbeeld maar ook de subtiele opmerking die middelbare school-vriendinnetje Minakshi maakt wanneer ze hoort dat Ajay's vader alcoholist is. In een gemeenschap waarin kinderen alleen maar positief horen te spreken over hun ouders merkt zij alleen maar op 'I don't like my father'. Subtiel en emotioneel. Family Life is een ingetogen pareltje. In net iets meer dan 200 pagina's schetst Sharma een prachtig beeld van een familie en een gemeenschap in een ver vreemd land. Absoluut de moeite van het lezen waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten