Helen MacDonald || H is for Hawk

In eerste instantie was ik niet van plan H is for Hawk te lezen; een verslag over het trainen van een valk? Ik dacht het toch niet, ondanks alle lovende reacties. De reactie van medeblogger maakte dat ik toch overstag ging. Zij schreef namelijk dat H wel literatuur leek. En daar had ze helemaal gelijk in. Waar autobiografieën naar mijn bescheiden mening vooral bestaan uit opsommingen van feitjes en data, blijft H daar ver van. Daar is de periode die MacDonald in H beschrijft waarschijnlijk te kort en te specifiek voor. Helen MacDonald start met de training van havik Mabel vlak na de plotselinge dood van haar vader. Ze laat er geen misverstand over bestaan: Mabel helpt haar het verlies van haar vader te verwerken. Ze grijpt bovendien terug op een boek, dat haar op het gebied van havikkentraining niet echt verder zal helpen maar dat haar wel inzicht biedt in haar eigen rouwproces: Goshawk van TH White. Laat dat nu ook de auteur zijn van The Once and Future King, het boek dat mij ooit er toe bracht Engelse Taal- en Letterkunde te gaan studeren en mijn eindscriptie te schrijven over moderne versies van het Arthur-verhaal. H is for Hawk wordt hierdoor een mooie combinatie van MacDonalds persoonlijke verhaal, de training van haar havik met alle hoog- en dieptepunten, Engeland waar niemand vreemd opkijkt wanneer je met een havik door je wijk loopt en een analyse van TH White. Ik ben blij dat ik zijn roman ooit onbevangen gelezen heb, nooit geweten dat daar zo'n getroebleerd persoon achter zat.
MacDonald kruipt door een diep dal; de training van Mabel helpt haar om er weer uit te kruipen. Het boek wordt gelukkig nergens leodramatisch, daarvoor is Mabel teveel een havik. Op de momenten dat haar training een zoetsappig succesverhaal dreigt te worden, doet of Mabel iets wat niet mag of laat MacDonald als trainer een behoorlijke steek vallen. Mooie beschrijvingen van MacDonald die dwars door het struikgewas achter haar havik en de prooi aan moet, zijn dan het gevolg. Leuk detail: havikken staan blijkbaar in de valkenierswereld bekend om hun nukkige gedrag. MacDonald merkt echter al snel dat daar bij Mabel geen sprake van is, sterker zelfs, Mabel speelt met haar. Een terloopse opmerking, ' jullie zijn allebei vrouw', maakt haar duidelijk dat daar een kern van waarheid in zit: een (vrouwelijke) havik gedijt bij een vrouwelijke valkenier. Mannen blijken voor deze vogels te rechtlijnig.
Een aanrader indien je eens een keer iets anders wilt lezen dan een standaard literaire roman.