Ik geef een beetje weg over het einde
Wat een triest, triest verhaal, niet omdat een van de hoofdpersonen ALS heeft maar omdat de andere hoofdpersoon, puber Sonny geen schijn van kans heeft zelfs maar van een cent naar een stuiver te groeien.
Sonny groeit op in een arm gezin in Dublin. Het geld dat vader verdient gaat op aan paardenraces, moeder staat erbij en kijkt er (klagend) naar, Sonny's oudere broers zijn al jong gaan werken. Zijn ouders hebben ook wel in de gaten dat Sonny anders is en hebben ervoor gezorgd dat hij op een goede middelbare school is terechtgekomen. Hij heeft geen vrienden, is de vreemde eend in de bijt in zijn gezin en heeft geen clou. In tegendeel: hij snapt zo weinig van normale waarden dat hij zichzelf steeds verder de nesten in werkt.
Tijdens een klus waarbij hij zijn vader helpt, ontmoet Sonny Vera. Zij is een vrouw van middelbare leeftijd, hij valt als een blok voor haar: haar schoonheid maar ook haar duidelijk andere manieren trekken hem aan. Hij realiseert zich dat zij een dodelijke ziekte heeft, hij overziet de consequenties niet. Wanneer school en gezin steeds moeilijker worden en een stage bij de lokale slager het hoogst haalbare lijkt, vlucht Sonny letterlijk naar Vera. Met fatale uitkomst.
Geary is erin geslaagd de ongelijke relatie tussen puber en volwassen vrouw aannemelijk te maken. Het feit dat Vera ziek is, maakt dat Sonny gezien kan worden als een wanhoopsdaad niet als pure verleiding. Zij heeft waarschijnlijk niet in de gaten welk effect haar voorkomendheid heeft op een eenzame, wanhopige puber. Zij is daarvoor te veel bezig met haar eigen dood, haar eigen leed. Een onverwachte draai aan het einde maakt haar relatie met Sonny nog wranger.
De wereld van Sonny wordt door Geary meer dan levensecht neergezet. Hij slaagt erin het disfunctioneren van het gezin, de vervlogen dromen, de laag-gespannen verwachtingen realistisch te duiden. Inclusief het sprankje hoop voor Sonny dat in de loop van de roman ook dooft.
Geary schrijft daarnaast prachtig, soms rauw soms bijna poëtisch. Dat laatste maakt dat Sonny gezien kan worden als een kind met potentie. Zijn verlangen naar de wereld van Vera wordt door de prachtige beschrijvingen van wat Sonny ziet, zijn reflecties van de wereld om hem heen absoluut aannemelijk.
Monpelier Parade eindigt triest: Vera sterft, Sonny ziet geen enkele uitkomst meer. Het open einde doet het ergste vermoeden maar Geary biedt nog een kleine uitwijkmogelijkheid. Monpelier Parade is een prachtige roman, diep triest om meerdere redenen. Geary heeft mij laten huiveren en genieten tegelijkertijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten